Terapia Powięziowa FDM

Zadaniem terapii FDM, jest anatomiczna korekcja zniekształcenia układu powięziowego, czyli doprowadzenie deformacji do pozycji wyjściowej. W tym celu wykonywane są specjalne, manualne techniki opisane przez dr. Typaldosa, często z użyciem siły porównywalnej do siły, która zadziałała w momencie urazu doprowadzającego do zniekształcenia tkanki.

W diagnostyce FDM najważniejszym klinicznym kryterium jest mowa ciała w połączeniu z subiektywnym, werbalnym opisem dolegliwości przez pacjenta. Ważnymi kryteriami są: mechanizm powstania dolegliwości oraz testy kliniczne, palpacja, diagnostyka obrazowa, badania laboratoryjne itd. Jako testy kliniczne wykorzystywane są proste, łatwe do powtórzenia testy ruchomości, siły lub obciążenia dotkniętego obszaru

W testach brane są pod uwagę globalne, funkcjonalne wzorce ruchu zamiast skomplikowanych testów pojedynczych struktur, np.: stawów, nerwów, mięśni. Ciało ludzkie nie funkcjonuje w oddzielnych anatomicznych strukturach, dlatego w FDM testowane są całościowe wzorce i one poddawane są terapii. Diagnostyka składa się z:

1. wizualnej analizy gestykulacji body language (mowa ciała),
2. subiektywnego, werbalnego opisu dolegliwości,
3. mechanizmu powstania dolegliwości,
4. obiektywnych wyników badań (testy kliniczne, palpacja, diagnostyka obrazowa, wyniki laboratoryjne itd.).

Powięziowa terapia FDM to metoda, która zdobywa obecnie ogromną popularność wśród terapeutów i pacjentów na całym świecie, została stworzona w latach 90-tych przez osteopatę – dr Stephena Philipa Typaldosa. Zauważył on jak istotną rolę w różnego rodzaju schorzeniach oraz dysfunkcjach narządu ruchu odgrywa powięź. FDM to wyjątkowo skuteczna forma diagnozy oraz terapii dolegliwości bólowych w obszarze układu mięśniowo-szkieletowego.